Je herkent deze situatie vast: het hockeyseizoen van jouw zoon of dochter staat op het punt van beginnen en er komt een mail van de vereniging: er is nog geen coach voor het team van jouw kind. ’s Avonds aan de keukentafel gaat het over de mail en je besluit te reageren. Als niemand anders zich meldt dan wil jij het wel doen, al heb je niet heel veel verstand van hockey. De volgende ochtend heb je al reactie van de vereniging: niemand anders heeft zich aangemeld en dus zijn ze hartstikke blij dat jij, bij dezen, coach bent van het team! Je gaat voortvarend van start: je bezoekt een coachbijeenkomst van jouw vereniging en struint het internet af op zoek naar tactische tips, zodat je het team aanwijzingen kunt geven bij de wedstrijden. Je regelt een leuke activiteit aan het begin van het seizoen zodat de sfeer in het team meteen goed is. Wanneer de competitie begint blijkt dat jullie eigenlijk net iets te hoog zijn ingedeeld. Jullie verliezen een aantal wedstrijden en er begint langzaam wat gemor te komen. Niet zozeer bij de spelers, want de sfeer is nog steeds erg goed en ze maken stappen in hun ontwikkeling, maar vooral bij de ouders. Je bent je na een wedstrijd meer aan het verdedigen dan dat je met het team bezig kunt zijn. Is dit nou waarvoor je jezelf hebt opgegeven aan het begin van het seizoen? Lees verder bij KNHB