Het gaat mijn verstand te boven dat je team, dat voetbalt op gewestelijk niveau en niet speelt voor een ranglijst, toch altijd moet winnen. De voetbalbond kent tot en met U13 immers geen punten toe en meldt niet eens de uitslagen op haar voetbalwebsite.
Waarom programmeer je dan je spelers zo dat ze toch perse moeten zegevieren over een ander team? Waarom coach je niet opbouwend en opleidend in voetbaltermen, maar uitsluitend zo quasi agressief? “Zit er maar op, laat je niet doen, je mag dat duel niet verliezen! Steviger!” Hiermee moedig je de gasten, die jong zijn en vaak goed naar je luisteren – jij die de ervaren volwassene bent – aan om vooral fysiek te voetballen. Een gevolg hiervan kan zijn dat het doel de middelen heiligt. Dat het spelplezier van een vlotlopende technische voetbalcombinatie wordt ingewisseld voor het neerhalen van een doorgebroken tegenstander of nog erger.
Zie je de foto, beste collega? Dat is de enkel van mijn spelbepalende middenvelder na een middenbouw-matchke. Jouw ploegje stond met ruime cijfers op voorsprong, doordat je spelertjes ons van de mat voetbalden in de eerste fase van de match. Prachtig voetbal en sterke individuele spelers. Wij gingen hierop wat hoger spelen en zetten jullie eerder vast. Je kon niet meer zo gemakkelijk van achter uit opbouwen, je verloor de bal wat te vaak. Er ontstond daarop enig gezever in je rangen. Nog een fase verder kregen we bij vrijwel elk balcontact een flinke bots in onze rug, werden her en der armen gebruikt of volgde anderszins een overtreding.
De scheidsrechter floot goed, maar hij heeft in onze leeftijdsgroep weinig tot geen mogelijkheden om fatsoenlijk in te grijpen. Hij kan geel geven, maar dan nog mag je een andere speler inbrengen in de plaats van een boosdoener. Gestraft wordt je eigenlijk niet voor een vergrijp. De laatste twintig minuten van onze wedstrijd waren een ramp. Iemand van uw ploeg ging met gestrekt been in op een bal, iemand van uw ploeg ging hard door op mijn doelman – die toch een beschermde status geniet, maar nu een voet in zijn gelaat kreeg. En iemand van uw ploeg bracht de verwonding, zoals te bezien op de foto, toe aan mijn spelbepalertje dat wenend van het plein strompelde. Zomaar opeens, want een bal was niet in de buurt. Niemand heeft iets gemerkt. Zijn voet is gelukkig niet beschadigd, was slechts flink opgezwollen, en hij kon maandag min of meer gewoon naar school. Je kan zulke aanslagen bestempelen als 'mannelijk voetbal', ik noem het 'intimidatievoetbal', het is ordinair 'stamp-er-maar-op-spel'.
Natuurlijk haalde je netjes dat spelertje van het veld toen hij mijn doelman onheus had geviseerd. Maar u weet toch net zo goed als ik dat het kwaad al van tevoren is ingezet? Als jeugdtrainers zijn wij toch in grote lijnen verantwoordelijk voor hoe onze spelers zich op het veld gedragen? Ik roep u en alle collega-jeugdtrainers hierbij op om te stoppen met deze onzin. Vanzelfsprekend willen we allemaal onze matchen winnen. Maar soms gaat dat niet zo eenvoudig. Laten we proberen onze prestaties in zo'n geval eens te relativeren. Te genieten van schoon voetbal. Laten we al op voorhand proberen dit fysieke geschoffel uit te bannen, ook in het gewestelijke voetbal. Het dient namelijk nergens toe. Bron SV Rumbeke