Roland Versteeg is een voetbalvader en voetbalcoach uit een klein dorp in de provincie Utrecht. In dit gastblog deelt hij zijn ervaringen en inzichten over de dilemma’s die een coach en een vader soms heeft. Iedereen (her-)kent ze wel, fanatieke voetbalvaders die het team van hun zoontje coachen en dan vooral ziet wat er allemaal ‘mis’ gaat. Vooral bij hun eigen kind. Zo was ik ook en dat beviel mij allerminst. Want kinderen die sporten en daarbij fouten maken dat is juist goed, daar leren ze juist van. Het ‘probleem’ dat de fanatieke coaches en de aanhang ervaren (niet goed gegeven voorzetten, op de verkeerde plaats staan op het verkeerde moment, dromerig in de lucht staren tijdens een aanval, iedereen heeft wel zo zijn voorbeelden), dat is nou juist de bedoeling. Het mooie is dat mijn zoontje, toen nog e-pupil, er eens iets van zei tegen mij.
“Pap, als je zo staat te schreeuwen dan is dat echt niet leuk hoor. Daar gaan we niet beter van voetballen”. Toen hebben we de volgende afspraak gemaakt. Aanmoedigen en juichen mag. Aanwijzingen of commentaar geven tijdens het spel mag niet! Ná de wedstrijd mag ik zeggen wat ik heel erg goed vond en 1 tip geven wat eventueel beter kan. Dat werkte super. Veel meer plezier voor zowel kind als ouder. Al gauw ging mijn zoon er zelf naar vragen: ‘Hoe vond je het gaan, pap?’ Heb je nog een tip voor me?’ Zie verder bij Vdrs