Dits is wel van 3 jaar geleden. Maar is er iets veranderd?
U was aangeduid voor een aantal jeugdwedstrijdjes van de Vlaamse Minivoetbalfederatie tussen ZVC Eernegem en Puskas Ardooie. Het moest voor ons een leuk slotakkoord van een sportief weekend worden met twee golftornooien en een jeugdvoetbaltornooi voor de kinderen dat over drie dagen was gesmeerd en waar mijn vrouw en ik ook als vrijwilligers aan de slag waren. Het was na de tweede dag van dat tornooi dat we een laat mailtje in het postvak ontdekten. Of de dochter zondagnamiddag om vijf uur ook nog een minivoetbalmatch wou spelen met de U13 van ZVC Eernegem waarbij ze is aangesloten. Ik zag het eigenlijk niet zitten. Ze is nog maar 11 jaar en het weekend was al heel druk geweest, maar ik zou het haar wel voorleggen. Haar oogjes straalden zoveel zin uit en fonkelden zo erg dat ik niet anders kon dan capituleren.
Ze had er een hele dag naar uitgekeken en kwam aan mijn mouw trekken toen we op zondag naar een match van de U17 van Diksmuide aan het kijken waren: ‘Papa, kom we moeten naar Eernegem. Het is tijd!’ Toen we in de sporthal aankwamen was de match van de U11 bezig en u dus ook…met een beschamend vertoon. Toen een mama van een zoontje van tien jaar haar kind wou bevoorraden met een flesje water en daarvoor netjes achter het doel en heel dicht tegen de muur bleef, legde u de match stil om haar voor schut te zetten. Te belachelijk voor woorden. Het ging om kinderen van 10 jaar die in niets meer plezier scheppen dan in een partijtje voetbal. Maar u vond duidelijk dat u het middelpunt van de belangstelling verdiende. Toen een ander kind een iets te felle tackle deed op een leeftijdsgenootje probeerde u niet uit te leggen dat een tackle in minivoetbal niet thuishoort, maar snauwde u het kind toe dat het bij een volgende vergrijp mocht gaan douchen. U deed dat met een stem zoals ze tijdens de Tweede wereldoorlog in Duitse bunkers moet hebben geklonken. Lees verder op Facebook