Scheiden en jeugdvoetbal.
Mijn man en ik zijn twee jaar geleden gescheiden. En dat is maar goed ook want we hadden een ’vechtrelatie’. Heel vervelend en vooral voor onze zoon, die door al dat geruzie echt aandacht tekort is gekomen. En heel eerlijk: die krijgt hij nog altijd niet genoeg. Als alleenstaande moeder besloot ik na de scheiding mijn ’carrière’ en liefdesleven eindelijk weer wat leven in te blazen.
Mijn slechte huwelijk heeft mij geleerd dat ik mezelf vaker op de eerste plek moet zetten. Want te vaak heb ik mezelf weggecijferd; die tijd is voorbij. Wedstrijden en kantinediensten? Ik heb nu dus minder vrije tijd en eigenlijk heb ik daardoor geen zin om op woensdag- en vrijdagnamiddag mijn zoon naar welke training dan ook te brengen. En dan zeker op de vroege zaterdagochtend nog naar een wedstrijd ergens in het land. Om nog maar te zwijgen over de ’kantinediensten’. Alsjeblieft niet zeg! En mijn ex zie ik dat al helemaal niet doen. Ik weet natuurlijk ook wel dat het goed zou zijn voor mijn zoon om op voetbal - zijn grote wens - te gaan: goed voor zijn lijf (hij is best mollig) en goed voor zijn sociale vaardigheden (hij is immers enig kind).
Eigenlijk zou ik het mijn zoon moeten gunnen, maar ik zie zo op tegen dat langs de lijn staan! Ik kan altijd nog beweren dat zijn vader het niet goed vindt... Nou ja, het kind maakt geen ruzie, maar dat doen dus papa en mama. Dat het kind hierdoor zijn voetbalvriendjes verliest, of nu een "zitbank-leven" moet leiden is helaas de keerzijde van de medaille...