Mijn vader is een voetbaltrainer, niet alleen een voetbaltrainer, maar mijn trainer, mensen zeggen " ik wed dat het geweldig is om je vader als trainer te hebben?" Op sommige opzichten ja.. maar meestal nee. Dus laat me het uitleggen.....
Als ik commentaar hoor van mensen aan de zijlijn die kritiek hebben op de trainer of klagen over zijn beslissingen.. nou dat is mijn vader.. hij mag dan een trainer zijn, maar dat is mijn vader.
Ik zie hoe die opmerkingen hem thuis beïnvloeden, weg van het veld, hoe hij dingen ter harte neemt, hoe het een volle dag zijn stemming kan veranderen Afhankelijk van de uitslag van de wedstrijd, is de stemming van mijn vader voor de rest van de dag.. Je hoort of ziet niet hoeveel tijd hij thuis er insteekt, je hoort of ziet niet hoe kritisch over zichzelf kan zijn, je ziet de zorgen die hij op zijn schouders draagt niet.. gewoon door te proberen het juiste te doen (wat altijd verkeerd zal zijn voor iemand).
Je ziet niet hoe moe hij is van het werk maar hij maskert het gewoon om er zeker van te zijn dat zijn trainingssessie leuk is. Soms als de trainer zijn/haar zoon/dochter voel je de druk om ervoor te zorgen dat je goed presteert (je bent tenslotte de trainer zijn/haar zoon/dochter dus verwachten anderen dat je alles goed doet). (nou zo voelt het voor mij)
Ik ben trots op mijn vader en zou niet veranderen wat hij doet.
Hij is een rolmodel voor mij en hij geeft alles, ja alles voor zijn ploeg. Ik wil gewoon dat anderen een moment stoppen en denken, het is niet alles om de zoon/dochter te zijn van de trainer .. je ziet alleen de training en het spel.. ik zie het en beleef het elke dag.
Mijn vader is vrijwilliger (een hele goeie) en er wordt zoveel door hem opgeofferd om dit te kunnen doen.
Beoordeel alsjeblieft niet de zoon/dochter van de trainer.
We " krijgen niet alles " we " geven alles "
Dat moet je echt begrijpen