Familie Janssen hebben 2 kinderen die graag sporten: vooral voetbal. Ze doen het graag en willen niets anders. Bij het plaatsen in groepen gaat het er vooral om uit welke voetbalfamilie je komt en/of welke zaak (een sponsor) je hebt. Wij hebben geen zaak.
We zijn actief, halen koffie, zeggen mensen gedag en doen normaal maar we krijgen 0,0 reacties terug. We worden niet compleet genegeerd maar krijgen nog net een antwoord. Ze laten ons echt voelen dat we niet een van hen zijn en ook nooit zullen worden. Er worden speelafspraakjes gemaakt maar niet met mijn dochter. Ik moet altijd met anderen een gesprekje aanknopen; er komt nooit eens iemand naar mij toe. Toevallig speelt ze goed en wordt ze ook dit jaar weer in een goed team geplaatst. Maar ik voel me er zo ongemakkelijk. Hoe ga ik hiermee om zonder dat ik er zelf last van heb? Ik wil graag dat ze ook de volgende jaren in een goed team terecht komt maar zie en voel dat zij meer haar best moet doen dan anderen. Ik begrijp ook wel dat een kind uit een voetbalfamilie goed kan ballen maar dat hoeft niet altijd. Bij onze club zie ik ook wel vriendjespolitiek en komen 'zoontjes van.... toevallig in goede teams en we vinden het niet fijn om dit mee te maken. Maar hoe zit dit in feite bij jullie clubs? Is dit herkenbaar?